Als gezin hebben we al enkele jaren de traditie om bladeren te vangen in de herfst. Dat lijkt misschien kinderachtig, maar is echt een hele kunst. Er zijn zelfs jaren waarin het ons niet lukt om een blad te vangen.

Maar dit jaar gaat het goed. En wat opvalt is dat hoe harder je probeert een blad te vangen, hoe slechter het gaat. Hoe harder je er heen rent, hoe sneller de bladeren weg glippen. En de bladeren die je wel kunt vangen zijn vaak nat, verrot, lelijk of klein.

Dit weekend stond mijn dochter onder een eikeboom en een prachtig blad viel in haar armen, die ze over elkaar had gedaan.

En dit is zo kenmerkend voor zegeningen in het leven. Hoe hard je probeert, hoe moelijker het gaat. En als je ze zelf met veel moeite bewerktstelligt, zijn ze nooit echt mooi en kun je er niet volop van genieten. Maar als ze je overkomen, dan is het feest!