Door de ogen van een begeleider Er is iets bijzonders aan vasten. Niet alleen aan het niet eten zelf, maar vooral aan wat er daarna gebeurt. De inzichten, de kleine overwinningen, de momenten waarop je denkt “waarom doe ik dit ook alweer?” en vervolgens “wow… dit werkt écht”. Ik mocht de afgelopen week iemand begeleiden die vier dagen alleen op water leefde. En wat hij (en ik) daaruit leerde, is té waardevol om voor onszelf te houden.
- Je lichaam is slimmer dan je denkt
De eerste dag voelde nog vertrouwd — het lichaam gebruikt zijn laatste koolhydraten, een beetje honger komt en gaat. Dag twee werd spannend: meer dorst, wat lichte spierkrampjes (dank je wel, elektrolyten) en dat herkenbare moment: “Zweet ik meer of lijkt dat zo?” En toen gebeurde het: dag drie en vier. Rust in het hoofd. Energie die niet uit brood of koffie kwam, maar gewoon er wás. Alsof het lichaam zei: “Oh, je wilt dat ik het overneem? Geen probleem.”
- Eten is emotioneel — en dat is oké
Het moment dat het vasten werd gebroken met bleekselderijsap (en ja, dat smaakt ineens als een gastronomisch hoogtepunt) was bijna emotioneel. Eten werd een ritueel: langzaam, bewust, dankbaar. Maar ook confronterend: eten omdat het mag in plaats van omdat het moet. Dat is een les die vaak pas komt als je echt even zonder hebt gezeten.
- Heropbouw is moeilijker dan niets eten
Raar maar waar: vier dagen niet eten is makkelijker dan weer leren eten. Want ineens moet je keuzes maken: “Mag ik een banaan? Hoe zit het met havermout? Wanneer durf ik een eitje?” Wat we leerden:
- Rustig opbouwen (want je darmen hebben vakantie gehad)
- Smaak herontdekken (courgettesoep smaakt ineens luxueus)
- Timing is alles (een zachtgekookt ei voelt als een feestje, rauwkost als een overwinning)
- Het gaat niet om minder eten, maar om meer luisteren
Het mooie van deze ervaring was niet dat hij ‘een paar kilo kwijt was’ (dat is vaak tijdelijk). Het mooiste was het vertrouwen: “Mijn lichaam kan dit. Ik kan dit.” En misschien nog belangrijker: “Ik hóef niet altijd door te eten, mijn lichaam weet wanneer het genoeg is.” Wat ik zelf meeneem als begeleider Ik zag iemand bewuster worden. Iemand die het lef had om uit de automatische piloot te stappen en zijn lichaam te laten doen waar het voor gemaakt is: herstellen, resetten, luisteren. En ja, er waren vragen (véél vragen). Over urine, over zwarte drap, over zoutsoorten, over bananen en over hoe je aardappels af moet laten koelen. Maar precies dat maakt het mooi: gezondheid is niet een dieetplan volgen, het is een gesprek met je lichaam. Wat jij hieraan hebt? Misschien hoef je geen vier dagen op water te leven, maar er is wél iets waardevols in:
- Even pauze nemen van eten (dat kan ook 16 uur zijn)
- Bewust eten in plaats van gedachteloos
- Waarderen hoe simpel eten kan zijn — een beetje bleekselderij, een soepje, en ja… dat zachtgekookte ei.
Conclusie: Het vasten zelf was indrukwekkend. Maar het echte goud zat in het weer leren eten, in de stilte, in het luisteren. En dat is iets wat we allemaal wat vaker zouden mogen doen — mét of zonder bleekselderijsap. 
Weet jij wie mijn begeleider was? De kans is groot dat je hem/haar/het kent namelijk…
Leave a Comment