Elk jaar ga ik met mijn vrouw een weekje weg zonder kinderen. Omdat we nog KLM punten hadden, besloten we dit jaar naar Dubai te vliegen. Drie weken geleden brachten diezelfde KLM punten ons naar Rome (dit keer met kinderen overigens). Daardoor is het contrast zo duidelijk zichtbaar voor mij, maar niet alleen het contrast, ook de overeenkomsten.

Religie

Rome en Dubai zijn allebei steden waar religie een centrale rol speelt. In Rome bezochten wij vaticaanstad, maar ook de rest van de stad staat in het teken van het Katholieke geloof. Kerken, beelden, schilderijen, mariabeelden, kruizen en gelovige mensen vullen de stad. In Dubai staat de Islam centraal, en wordt aan toeristen gevraagd om uit respect voor het islamitische geloof netjes gekleed te gaan. Overal zijn plaatsten om te kunnen bidden, en al is het zachtjes, is de oproep tot gebed in de verte te horen.

Verschillen

Maar dan zijn er ook de enorme verschillen, of liever gezegd, een schrijnend contrast. Rome is een oude stad, Dubai gloednieuw. Rome is vergane glorie, Dubai is rijzende glorie. In Rome zie je armoede en ellende, zwervers en bedelaars, in Dubai lijkt iedereen rijk en gelukkig. Rome is smerig, Dubai brandschoon.

Wat voor conclusie kan je hier nu uit trekken? Is de Islam de godsdienst die voorspoed, geluk en rijkdom brengt? Was het niet juist de Christelijke landen die eeuwenlang voorspoed brachten over de hele wereld?

Allah

Er is veel over te zeggen, maar vandaag las ik een toespraak van de hoogste sjeik van de Verenigde Arabische Emiraten, Zijne Hoogheid Sjeik Shaikh Mohammed bin Rashid Al Maktoum. Hij gaf aan dat het zijn verlangen is om alle ‘zonen en dochters’ van het land gelukkig en voorspoedig te zien worden. Hij gaf aan dat dit mogelijk is, in afhankelijkheid van Allah. En daar zit de kern.

God

Jarenlang stond de God van de Bijbel nog centraal in het democratische westen, maar langzamerhand werd deze God verdreven. De resten zien we nog, zoals de resten in Rome nog zichtbaar zijn. Miljoenen toeristen komen de ruïnes in Rome bezoeken, en lezen over de roemrijke geschiedenis. Over de Keizers die God centraal stelden, over een democratie met Bijbelse principes. Ook Engeland en Nederland kenden Godvrezende koningen, en onder hun zagen we een bloei van de welvaart. Maar ons vertrouwen is inmiddels meer in de democratie, dan in een God met principes. En dus zijn er geen principes meer, en doen we wat ons goed lijkt. En zo zakken we langzaam af, terwijl democratieën die wel aan principes vasthouden, floreren en voorspoed kennen.

Conclusie

Misschien een te snelle, te kort door de bocht analyse, maar wie weet helpt het je om te zien dat we in het westen niet zomaar alle Bijbelse principes kunnen weggooien. Als de meerderheid bepaalt wat juist is, is een land overgeleverd aan het noodlot! De meerderheid heeft zelden gelijk, dat heeft de geschiedenis keer op keer bewezen. Laten we terugkeren naar de principes van de Bijbel, en voorspoed, rust en geluk zal terugkeren in onze democratie!