Zojuist zijn we geland na een vakantie met ons gezin in Dubai. De Emiraten bezoeken is zeer indrukwekkend. Midden in de woestijn, herrees een rijkdom alsof de verzonken stad Atlantis in pracht en praal weer naar de oppervlakte is gekomen. In minder dan 20 jaar tijd zijn niet alleen een prachtige skyline en de prachtigste moderne faciliteiten gebouwd, er is een hele nieuwe werkelijkheid ontstaan. Een wereld met respect voor overheid en de wet, een wereld met orde en structuur, een wereld met enorme weldaad en rijkdom.

Keerzijde

Omdat een taxi nemen een van de weinige dingen is die spotgoedkoop is, spraken wij op al onze ritjes tientallen taxichauffeurs. Ik snap dus echt wel de keerzijde van deze schijnperfecte wereld. De honderd duizenden geïmporteerde arbeiders, zijn eigenlijk gewoon slaven. Maar ze zijn met name slaven van hun eigen armoede. Ze komen naar Dubai om geld te verdienen om hun gezin te onderhouden. De vraag is of een gezin een afwezige vader die ruim voorziet (naar derde wereld standaard gezien) meer waardeert dan een aanwezige met armoede en gebrek. Als we Maslow moeten geloven, schreeuwt de behoefte aan eten, drinken en een veilig dak toch het hardst. Maar geen enkele arbeider die wij spraken, in de horeca of in het toerisme, heeft liefde voor de stad.

Rijk en arm

De verhalen zijn schrijnend, van Soedanezen, Pakistani, Nepalezen, Indiërs en ga zo maar door. Mannen die hun gezin hooguit een keer per jaar bezoeken. Mannen die zich gevangen voelen in een leven waar ze niet meer uit weten te ontsnappen. Mannen die leven in extreme eenzaamheid. En dan hebben wij nog niet eens de echte ellende van de bouwvakkers en havenarbeiders gehoord. Gezien natuurlijk wel, want in de bloedhitte wordt dag en nacht doorgewerkt. Zo wordt een stad gebouwd voor de rijken door de armen, maar is het om vele redenen onmogelijk voor armen om naar de overkant te komen, en zelf bij de rijken te horen.

Cultuur

Waarom nam ik mijn gezin hiermee naar toe? Om vele redenen, maar met name omdat het een van de beste manieren is om ze bekend te maken met de oosterse en islamitische cultuur. Daarmee doe ik niemand te kort. Want hun Arabische ervaring is nu uiterst positief. De associatie die mijn kinderen nu leggen is die van rijkdom, luxe, fun, prachtig weer, indoor skiën in de grootse hal, een waterpark met de grootste vrije val, dineren met zicht op de Burj Khalifa de hoogste wolkenkrabber, genietend van de dansende fonteinen (ook de grootste ter wereld en zeer indrukwekkend) en de meest luxueuze hotels en prachtigste huizen op kunstmatige gespoten eilanden in de vorm van palmbomen met prachtige stranden. Het toont hen wat er mogelijk is, of liever gezegd dat niets onmogelijk is.

Wet

Maar ook wordt de associatie gelegd met een land dat heel netjes is, dat de wet nog houdt, dat ordelijk leeft, waar alles goed is geregeld, en waar het lijkt dat iedereen blij en gelukkig kan leven. Nee, mijn vrouw en andere vrouwen die ik sprak, hadden geen last van vrouwonvriendelijkheid. Natuurlijk is het onwerkelijk om zoveel vrouwen in burka’s te zien rondlopen, met aan hun arm de duurste Channel en Louis Vuitton tasjes. Maar we zagen geen enkele bedelaar, er is voelbaar nauwelijks criminaliteit, de wereld lijkt hier op eerste aanblik echt ideaal. We horen verhalen over de Sjeik die als een weldadige Koning uit het verre verleden, extreem goed zorgt voor de oorspronkelijke bewoners. Er zijn vele lessen te leren uit deze samenleving, maar toch heb ik een nasmaak.

 Nasmaak

Die nasmaak is misschien niet politiek correct, maar de smaak is er niet minder om. We zijn om 6 uur geland na een nachtvlucht die eigenlijk best meeviel. Ik heb even wat bijgeslapen en bij het wakker worden besefte ik hoe ik die extreme religieuze druk de afgelopen 2 weken heb ervaren. Pas als je er weg van bent heb je het door onder welke druk je leefde. Het is niet persé de intimiderende oproepen tot gebed van de Moskeeën die haast elke honderd meter lijken te zitten, het is niet persé dat het openbare leven door deze tijden van gebed wordt gedicteerd, dat je rond 4 uur wakker wordt van de Imam die ook geen echte goede nachtrust kan hebben, het gaat veel verder. Het is duidelijk dat deze wereld zonder deze religie niet in stand gehouden kan worden. Het is duidelijk dat deze religie het volk in bedwang houdt, dat het geweten door dit geloof is gevormd door deze religie, dat of men nu overtuigd moslim is of helemaal niet, niemand haalt het in zijn hoofd om te rebelleren tegen dit regime. Dat heeft iets moois, iets indrukwekkends, iets hoopgevends, maar ook iets engs, iets beangstigens en beklemmends.

Koninkrijk

Het is indrukwekkend en mooi omdat het enige antwoord voor de mens een goed functionerend Koninkrijk is, met een goede Koning die goed zorgt voor zijn volk en die door het volk wordt geëerd. Dat zie je volop functioneren in Dubai. De Sjeiks die heersen worden geëerd en zijn goed voor het eigen volk. Ze zijn royaal met hun vermogen naar de eigen onderdanen, en spreken dagelijks tot het volk via de media. Maar aan de andere kant is het beklemmend omdat het niet gebaseerd is op een vrije keuze die mensen maken, maar op een angst voor de consequenties om te rebelleren tegen de overheid. En dan begrijp je des te meer dat het belangrijk is om een Koninkrijk te bouwen met inwoners die allemaal vrijwillig en van harte een keuze voor de Koning hebben gemaakt. En voor wie snel verbanden legt, begrijpt dat ik doel op een Koning die een paradijs aanlegde voor zijn onderdanen, maar ze wel de vrije keus gaf. Helaas kozen ze tegen Zijn goedheid en Zijn heerschappij, en zo zijn we een Koninkrijk en een Koning kwijtgeraakt. Maar dat Koninkrijk breekt weer krachtig baan, en biedt voorziening, bescherming en alles waar de mens naar verlangt! Dat Koninkrijk dat we verloren in het paradijs, is nu weer beschikbaar voor iedereen die van harte kiest om de Koning lief te hebben en te eren! En dan gaan we binnen in een overvloed en happiness, waar Dubai een slap aftreksel van is!